Bokmålsordboka
vansire
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å vansire | vansirer | vansira | har vansira | vansir! |
| vansiret | har vansiret | |||
| vansirte | har vansirt |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hunkjønn | intetkjønn | bestemt form | flertall | |
| vansira + substantiv | vansira + substantiv | den/det vansira + substantiv | vansira + substantiv | vansirende |
| vansiret + substantiv | vansiret + substantiv | den/det vansirede + substantiv | vansirede + substantiv | |
| den/det vansirete + substantiv | vansirete + substantiv | |||
| vansirt + substantiv | vansirt + substantiv | den/det vansirte + substantiv | vansirte + substantiv | |
Opphav
av sir (1Betydning og bruk
gjøre (utseende) uskjønt, skjemme (sterkt)
Eksempel
- ansiktet er vansiret av store arr