Bokmålsordboka
frakoble, frakople
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å frakoble | frakobler | frakobla | har frakobla | frakobl!frakoble! |
| frakoblet | har frakoblet | |||
| å frakople | frakopler | frakopla | har frakopla | frakopl!frakople! |
| frakoplet | har frakoplet | |||
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hunkjønn | intetkjønn | bestemt form | flertall | |
| frakobla + substantiv | frakobla + substantiv | den/det frakobla + substantiv | frakobla + substantiv | frakoblende |
| frakoblet + substantiv | frakoblet + substantiv | den/det frakoblede + substantiv | frakoblede + substantiv | |
| den/det frakoblete + substantiv | frakoblete + substantiv | |||
| frakopla + substantiv | frakopla + substantiv | den/det frakopla + substantiv | frakopla + substantiv | frakoplende |
| frakoplet + substantiv | frakoplet + substantiv | den/det frakoplede + substantiv | frakoplede + substantiv | |
| den/det frakoplete + substantiv | frakoplete + substantiv | |||
Betydning og bruk
bryte forbindelse mellom noe, koble fra
Eksempel
- jernbanevogna ble frakoblet;
- pasienten ble frakoblet respirator;
- de er fullstendig frakoblet virkeligheten