Bokmålsordboka
avveining, avveging, avvegning, avveiing
substantiv hankjønn eller hunkjønn
kjønn | entall | flertall | ||
---|---|---|---|---|
ubestemt form | bestemt form | ubestemt form | bestemt form | |
hankjønn | en avveging | avvegingen | avveginger | avvegingene |
en avvegning | avvegningen | avvegninger | avvegningene | |
en avveiing | avveiingen | avveiinger | avveiingene | |
en avveining | avveiningen | avveininger | avveiningene | |
hunkjønn | ei/en avveging | avveginga | avveginger | avvegingene |
ei/en avvegning | avvegninga | avvegninger | avvegningene | |
ei/en avveiing | avveiinga | avveiinger | avveiingene | |
ei/en avveining | avveininga | avveininger | avveiningene |
Betydning og bruk
det å veie ulike alternativer opp mot hverandre;
det å vurdere nøye
Eksempel
- en vanskelig avveining;
- en avveining mellom ulike hensyn