troke, troké 1
substantiv hankjønn
Uttale
-keˊOpphav
gjennom latin; frå gresk ‘springande (versefot)'Tyding og bruk
i klassisk verslære: versefot av ei lang og ei stutt staving;
i moderne verslære: versefot av ei tung og ei lett staving
Døme
- «Fola, fola, Blakken» er tre trokéar