kontor
substantiv inkjekjønn
Opphav
gjennom tysk, frå fransk, av latin computare; sjå kontoTyding og bruk
- lokale for administrasjon, planlegging, forsking eller liknande i ei bedrift
Døme
- arbeide på kontor;
- SNs kontor for koordinering av humanitær hjelp;
- ho sit på eit kontor i eit stort firma
- som etterledd i ord som
- hovudkontor
- arbeidsrom, innreidd mellom anna med kontorpult og kontorstol, for éin person
Døme
- ha eige kontor;
- forskarane hadde kontor i museet
- som etterledd i ord som
- cellekontor
- heimekontor
- del av ei avdeling i eit departement eller ein annan offentleg institusjon;jamfør regjeringskontor
Døme
- statsministerens kontor
- brukt som etterledd i samansetningar: lokale for tenesteytande verksemd
- i ord som
- billettkontor
- postkontor
- turistkontor