Nynorskordboka
voll 2
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein voll | vollen | vollar | vollane |
Opphav
gjennom lågtysk wal ‘demning’; frå latin vallum ‘forskansing’Tyding og bruk
lang forhøging av jord eller murverk, bygd opp som forskansing i forsvarsverk eller med tanke på landskapsregulering
Døme
- ein festning med vollar rundt
- som etterledd i ord som
- festningsvoll
- jordvoll