Nynorskordboka
veritabel
adjektiv
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | |
| veritabel | veritabelt | veritable | veritable |
Opphav
frå fransk, av verité ‘sanning’; av latin verus ‘sann’Tyding og bruk
som har alle dei typiske eigenskapane;
retteleg, skikkeleg
Døme
- ryke i hop i eit veritabelt slagsmål