Nynorskordboka
uven, uvenn
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein uven | uvenen | uvenar | uvenane |
| uvener | uvenene | ||
| ein uvenn | uvennen | uvennar | uvennane |
| uvenner | uvennene | ||
Tyding og bruk
person som ein har eit dårleg eller hatsk tilhøve til;
bitter motstandar, fiende
Døme
- både vener og uvener;
- tilgje uvenene sine;
- bli, vere uvener (med nokon om noko) – få, ha dårleg tilhøve el. usemje;
- gjere seg til uvens med ein