Nynorskordboka
statthaldar
substantiv hankjønn
eintal | fleirtal | ||
---|---|---|---|
ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
ein statthaldar | statthaldaren | statthaldarar | statthaldarane |
Opphav
frå lågtysk; førsteleddet same opphav som stad (1Tyding og bruk
i eldre tid: embetsmann som styrte ein provins eller eit land på vegner av ein statssjef eller ei sentralregjering