Nynorskordboka
sol 1
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei sol | sola | soler | solene |
Opphav
norrønt sól, samanheng med latin sol; gresk heliosTyding og bruk
- sjølvlysande himmellekam som er midtpunktet i eit planetsystem;
Døme
- mylderet av soler i Vinterbrauta
- særleg: sol (1, 3) som jorda er ein av planetane til og krinsar kring
Døme
- sola står opp i aust og går ned i vest;
- snu seg med sola – i same leia som sola går over himmelen;
- vi såg ikkje sola i heile ferien – vi hadde skya vêr i ferien
- sagt når ein nyss omtalt dukkar opp
- når ein snakkar om sola, så skin ho;
- blid som ei sol – strålande blid
- lysande punkt
- få seg ein smell så ein ser både sol og måne
Døme
- liggje rett ut i sola;
- få sola i auga;
- kverve som dogg for sol – bli sporlaust borte
- strålande vakker jente, kvinne;særs blid jente, kvinne
Faste uttrykk
- ein plass i solasærs gode ytre vilkår;
framståande plass - ikkje la sola gå ned over vreiden sinvere snar å gløyme og tilgje
- ikkje noko nytt under solaikkje noko nytt;
inga endring - skifte sol og vindta rettferdige omsyn til begge sider