Nynorskordboka
ribbe 1
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei ribbe | ribba | ribber | ribbene |
Opphav
frå lågtysk, samanheng med riv (2 og rev (3Tyding og bruk
- brystside av slakt, særleg av gris;
Døme
- ribbe med surkål
- opphøgd eller framståande kant, rand, stripe eller åre
Døme
- ribbe på eit blad;
- ein genser med ribber;
- ribbene i ein kjølegrill
- kvar av fleire parallelle lister eller stenger;
Døme
- henge i øvste ribba i ribbeveggen
- fjellkam, åsrygg
- spant eller tilje i båt