Nynorskordboka
kommandere
kommandera
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å kommanderaå kommandere | kommanderer | kommanderte | har kommandert | kommander! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| kommandert + substantiv | kommandert + substantiv | den/det kommanderte + substantiv | kommanderte + substantiv | kommanderande |
Opphav
gjennom fransk commander, frå mellomalderlatin, frå latin con- og mandare ‘overlate’; jamfør kon-Tyding og bruk
Døme
- eg let meg ikkje kommandere
- ha kommando (2) over
Døme
- kommandere ein tropp