Nynorskordboka
klarleggje, klarlegge, klårlegge, klårleggje
klarleggja, klarlegga, klårlegga, klårleggja
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å klarleggaå klarlegge | klarlegg | klarla | har klarlagt | klarlegg! |
| å klårleggaå klårlegge | klårlegg | klårla | har klårlagt | klårlegg! |
| å klarleggjaå klarleggje | klarlegg | klarla | har klarlagt | klarlegg! |
| å klårleggjaå klårleggje | klårlegg | klårla | har klårlagt | klårlegg! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| klarlagd + substantiv | klarlagt + substantiv | den/det klarlagde + substantiv | klarlagde + substantiv | klarleggande |
| klårlagd + substantiv | klårlagt + substantiv | den/det klårlagde + substantiv | klårlagde + substantiv | klårleggande |
| klarlagd + substantiv | klarlagt + substantiv | den/det klarlagde + substantiv | klarlagde + substantiv | klarleggjande |
| klårlagd + substantiv | klårlagt + substantiv | den/det klårlagde + substantiv | klårlagde + substantiv | klårleggjande |
Opphav
frå tysk; jamfør klar (1Tyding og bruk
gjere noko klart;
opplyse (2) om
Døme
- klarleggje årsaka til ei ulykke