Nynorskordboka
imperativ 1
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein imperativ | imperativen | imperativar | imperativane |
Opphav
frå mellomalderlatin; av latin imperare ‘befale, by’Tyding og bruk
- verbalkategori som uttrykkjer ei oppmoding, eit påbod eller ein ordre
- verb som er bøygd i imperativ (1, 1)
Døme
- ‘sit’ og ‘kom’ er imperativar