Nynorskordboka
stuke 1
stuka
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å stukaå stuke | stukar | stuka | har stuka | stuk!stuka!stuke! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| stuka + substantiv | stuka + substantiv | den/det stuka + substantiv | stuka + substantiv | stukande |
Opphav
frå lågtysk eigenleg ‘vere stiv’; samanheng med stokk (1Tyding og bruk
klemme i hop med støytar mot enden
Døme
- stuke ein bolt