Nynorskordboka
rang 1
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein rang | rangen | rangar | rangane |
Opphav
av fransk ‘rekkje, plass’Tyding og bruk
- plassering som ein person har i eit fast (sosialt) hierarki;militær grad
Døme
- offiserar med løytnants rang;
- plassere gjestene etter rang
- plassering som noko har (i høve til noko anna av same art) ut frå kvalitet, verdi eller liknande;status, verdi
Døme
- ha rang mellom dei fremste
Faste uttrykk
- av rangblant dei aller beste i sitt slag
- ho var ein talar av rang
- gjere nokon rangen stridigkonkurrere om førsteplassen;
måle seg med nokon;
utkonkurrere- ingen kan gjere han rangen stridig
- ha rangenha førerett
- fotgjengarar har rangen