Nynorskordboka
mirakel
substantiv inkjekjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| eit mirakel | mirakelet | mirakel | mirakla |
Opphav
av latin miraculum, av mirari ‘undre seg’Tyding og bruk
- overnaturleg eller uskjøneleg hending;
Døme
- tru på mirakel;
- det er eit mirakel at det gjekk bra
- brukt i utrop for å uttrykkje undring eller overrasking
Døme
- du store mirakel!