Nynorskordboka
klynke
klynka
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å klynkaå klynke | klynkar | klynka | har klynka | klynk!klynka!klynke! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| klynka + substantiv | klynka + substantiv | den/det klynka + substantiv | klynka + substantiv | klynkande |
Opphav
frå dansk; samanheng med kløkkjeTyding og bruk
gje frå seg klagande og jamrande lydar;
Døme
- berre gå og klynke;
- klynke sårt