Nynorskordboka
kime 1, kim
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein kim | kimen | kimar | kimane |
| ein kime | |||
Opphav
frå lågtyskTyding og bruk
- lite planteanlegg i dvaletilstand i frøet;
- i overført tyding: spire (1, 2);
Døme
- her ligg kimen til løysinga