Nynorskordboka
seinfølgje, seinfølge, seinfylgje
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei seinfølge | seinfølga | seinfølger | seinfølgene |
| ei seinfølgje | seinfølgja | seinfølgjer | seinfølgjene |
| ei seinfylgje | seinfylgja | seinfylgjer | seinfylgjene |
Tyding og bruk
(uynskt) følgje (1, 1) eller verknad som først viser seg lang tid etter at påverknaden har skjedd;