Bokmålsordboka
resignere 1
дієслово
| інфінітив | теперішній | минулий | теперішній доконаний | імператив |
|---|---|---|---|---|
| å resignere | resignerer | resignerte | har resignert | resigner! |
| дієприкметник минулого часу | дієприкметник теперішнього часу | |||
|---|---|---|---|---|
| чоловічий / жіночий рід | середній рід | означена форма | множина | |
| resignert + іменник | resignert + іменник | den/det resignerte + іменник | resignerte + іменник | resignerende |
Вимова
resigneˊreПоходження
fra latin ‘oppheve’, opprinnelig ‘ta seglet av et brev’Значення та вживання
finne seg i, gi opp, gi avkall på;
jamfør resignert
Приклад
- han resignerte til slutt