Bokmålsordboka
refusere
дієслово
| інфінітив | теперішній | минулий | теперішній доконаний | імператив |
|---|---|---|---|---|
| å refusere | refuserer | refuserte | har refusert | refuser! |
| дієприкметник минулого часу | дієприкметник теперішнього часу | |||
|---|---|---|---|---|
| чоловічий / жіночий рід | середній рід | означена форма | множина | |
| refusert + іменник | refusert + іменник | den/det refuserte + іменник | refuserte + іменник | refuserende |
Походження
gjennom fransk; av latin refusus, perfektum partisipp av refundereЗначення та вживання
Приклад
- forlaget refuserte manuskriptet;
- han ble refusert til høstutstillingen