Bokmålsordboka
påkjøre
дієслово
| інфінітив | теперішній | минулий | теперішній доконаний | імператив |
|---|---|---|---|---|
| å påkjøre | påkjører | påkjørte | har påkjørt | påkjør! |
| дієприкметник минулого часу | дієприкметник теперішнього часу | |||
|---|---|---|---|---|
| чоловічий / жіночий рід | середній рід | означена форма | множина | |
| påkjørt + іменник | påkjørt + іменник | den/det påkjørte + іменник | påkjørte + іменник | påkjørende |
Значення та вживання
kjøre på;
jamfør overkjøre
Приклад
- la seg påkjøre;
- bli påkjørt av toget